Kazania na uroczystość Znalezienia Krzyża Świętego, 4.05.2025 + Kazanie na uroczystość NMP Królowej Polski, 3.05.2025

+ + +

Offertorium

(Ps 62, 2. 5,) Deus, Deus meus, ad te de luce vígilo: et in nómine tuo levábo manus meas, allelúja.

[1931] ( ) Boże, Boże mój, o świcie szukam ja Ciebie: i w imię Twoje będę podnosił ręce moje, alleluja.

[1962] ( ) Boże, moim jesteś Bogiem, pilnie Ciebie szukam; i w imię Twoje będę wznosił me ręce, alleluja.

+ + +

[Sen ciała a sen duszy.]

„62, 4. «Boże, Boże mój, wyczekuję ciebie od świtania». Co znaczy wyczekiwać? Oczywiście nie spać. Co znaczy: spać? Jest sen duszy i jest sen ciała. Wszyscy musimy ulegać senności cielesnej, ponieważ jeśli braknie tego snu, człowiek słabnie i słabnie samo ciało. Albowiem ciało nasze kruche nie może długo wytrzymać czuwania umysłu oddającego się aktywności. Jeżeli dusza długo oddaje się aktywności, ciało kruche i ziemskie nie rozumie jej, nie potrafi znieść jej nieustannej aktywności, słabnie i upada. Dlatego Bóg dał sen ciału, dzięki czemu regenerują się członki ciała, ażeby potrafiło podtrzymywać duszę czuwającą. Natomiast powinniśmy się strzec, żeby i sama nasza dusza nie zasypiała. Albowiem sen duszy jest zły. Sen ciała jest dobry, ponieważ dzięki niemu podtrzymuje się krzepkość ciała. Natomiast sen duszy to zapomnienie o swoim Bogu. Każda dusza, która zapomni o swoim Bogu, śpi. Dlatego też powiada Apostoł do niektórych zapominających o swoim Bogu i niejako we śnie spełniających szaleństwa oddawania czci bałwanom. Ci, który czczą idola są niczym ci, którzy w swoich snach widzą marność. Natomiast jeżeli ich dusza się ocknie, zrozumie, przez kogo została stworzona i nie czci tego, co sama stworzyła. Otóż do niektórych powiada Apostoł: «Powstań śpiący i wstań z martwych, a oświeci cię Chrystus» (Ef 5, 14). Czyżby Apostoł budził śpiących cieleśnie? Budził wszak duszę śpiącą, kiedy po to ją budził, żeby została oświecona przez Chrystusa. Otóż o takim czuwaniu powiada ten: «Boże, Boże mój, wyczekuję ciebie od świtania». Nie czuwałbyś bowiem w sobie, o ile nie wzeszłoby twoje światło, które by cię ze snu obudziło. Albowiem Chrystus oświeca dusze i zmusza je do czuwania. A skoro zabiera swoje światło, śpią. Stąd powiedziano mu w innym psalmie: «Oświeć moje oczy, żebym nigdy nie zasnął w śmierci» (Ps 12, 4). Albo kiedy odwróciwszy się od niego zasną, obecne jest w nich światło i nie potrafią spostrzec, że śpią. Jak ten, kto cieleśnie śpi w dzień, słońce już wzeszło, już doskwiera upał, a on niczym w nocy trwa, dlatego, że nie czuwa, żeby dostrzec już nadchodzący dzień, tak niektórzy są pogrążeni w śnie duszy, kiedy Chrystus jest już obecny, a prawda jest już głoszona. Zatem wy, skoro czuwacie, odzywajcie się do nich codziennie: «Powstań śpiący i wstań z martwych, a oświeci cię Chrystus». Albowiem wasze życie i wasze obyczaje powinny czuwać w Chrystusie, ażeby inni, śpiący poganie odczuli i na głos waszego czuwania zbudzili się, i sami otrząsnęli się ze snu, i wraz z wami zaczęli w Chrystusie wołać: «Boże, Boże mój, wyczekuję ciebie od świtania».”

św. Augustyn z Hippony (354 – 430)

Enarratio in Psalmum LXII, 4.

+ + +

Chrystus – w swoim prawdziwym Kościele – już jest obecny, Prawda już jest głoszona, a wielu dalej śpi. Tyle się dzieje, taki gwar i zgiełk, a wielu dalej śpi.

Do przebudzenia zmusza światło. Mrok skłania do spania. Kto się zwrócił do światła Prawdy, ten jest przytomny i czuwa. Kto pozostaje w mroku kłamstwa, ten łatwo zasypia, a potem śpi jak nieżywy.

Więcej na Mszach Świętych w naszych kaplicach i oratoriach.

Zapraszamy serdecznie!

Błogosławionej niedzieli!

Z Panem Bogiem!

x. Włodzimierz Małota CM