Według tradycyjnego kalendarza liturgicznego, który po dziś dzień wyznacza rytm świąt oraz uroczystości Mszy Wszechczasów, tegoroczna niedziela 17 lutego rozpoczyna kolejny okres roku kościelnego jakim jest Przedpoście. Jest to czas bezpośrednio poprzedzający Wielki Post. Jego geneza nawiązuje do tradycji Kościoła na Wschodzie, a praktycznym powodem ustanowienia tego okresu w roku liturgicznym była potrzeba dopełnienia 40 dni Wielkiego Postu (liczba owych dni jest niższa po odliczeniu niedziel oraz sobót). Pierwsze wzmianki na temat Przedpościa pojawiły się w V wieku za sprawą papieża Galezego, natomiast już w wieku VI papież Grzegorz Wielki wprowadził oficjalnie Przedpoście do roku liturgicznego. Początkowo w okresie tym obowiązywał złagodzony post, który jako obligatoryjny został zniesiony w wieku XIII (1284 r.) przez papieża Innocentego IV.
Przedpoście rozpoczyna się Niedzielą Siedemdziesiątnicy (inaczej Dominica Septuagesima, w tradycji polskiej zwaną też Starozapustną), obejmując również tygodnie Niedziel Sześciesiątnicy (Sexagesimae, inaczej Mięsozapustnej) oraz Pięćdziesiątnicy (Quinquagesimae, czyli Niedzieli Zapustnej). Sama symbolika liczby siedemdziesiąt nawiązuje do 70 lat niewoli babilońskiej.
W okresie przedwielkanocnym w liturgii ukazuje się już pokutny kolor fioletowy, w Mszach z niedziel pomija się Gloria, natomiast Alleluia zastępowane jest przez Traktus. Msze w dni powszednie są tzw. dniami ferialnymi, a więc również wtedy odprawiana jest Msza niedzielna,
w której, pomija się nie tylko wspomniane Gloria, ale i Credo. Czytania Lekcji oraz Ewangelii nawiązują między innymi do grzechu pierworodnego oraz jego zgubnych konsekwencji (Niedziela Siedemdziesiątnicy), kary za grzechy (Lekcja z Niedzieli Sześćdziesiątnicy o wielkim potopie za czasów Noego), a także o zapowiedzi Ofiary Syna Bożego (historia Abrahama gotowego poświęcić swego syna Izaaka).
Warto nadmienić, że dla wiernych czas Przepościa posiada praktyczne wymiary zarówno w zakresie duchowym, jak i fizycznym (włącznie ze zdrowotnym wpływem wprowadzonych restrykcji). Obejmują one przygotowanie się do współczucia Zbawicielowi w najtrudniejszym okresie historii zbawienia poprzez podjęcie dodatkowej walki duchowej (za pomocą modlitwy, rozważań i kontemplacji), jak również zaparcie się samego siebie, aż do wdrożenia cięższych praktyk pokutnych (mających wpływ na ciało), związanych już bezpośrednio z okresem Wielkiego Postu.
Wskazane jest aby zastanowić się nad swoimi wadami, ze szczególnym naciskiem na naszą wadę główną, tak aby planowane umartwienia oraz inne ćwiczenia duchowe (które należy konsultować z kierownikiem duchowym/spowiednikiem) nastawione były na ich eliminację. Pozwoli to skuteczniej postępować na drodze katolickiej doskonałości. Można tylko wyobrazić sobie, jak owocnym byłoby nasze życie duchowe gdybyśmy każdego roku walczyli z choćby jedną wadą!
Wykorzystajmy ten osobliwy czas, dany nam przez Kościół Święty w sposób mądry. Nie popadając w wyniszczającą organizm przesadę i zważając aby nie zlekceważyć tak ważnych zaleceń oraz przygotowań do praktyk pokutnych, mogących mieć nieocenioną wartość na wieczność.
Autor: Robert Nelke